Zoals jullie misschien weten was het afgelopen donderdag de 31e verjaardag van John en maakte West Elm in Houston deze verbazingwekkende DIY-riffic cake voor hem klaar. #eetbaretapemaat #umyeahtheressawdust
Elk jaar schrijven we verjaardagsposts over wat we elkaar hebben gegeven en dit jaar kreeg John daadwerkelijk (nou ja, hij krijgt, aangezien ik hem het laat uitzoeken) een spijkerpistool (meer informatie daarover als we het krijgen). Dus omdat ik geen foto's heb waarop hij verschillende cadeautjes omhoog houdt, zoals we in voorgaande jaren hebben gedeeld, zoals dit bericht van vorig jaar, dacht ik dat ik het op een dinsdagmiddag te veel zou delen met een kleine hersendump van zeven dingen die ik leuk vind aan John (verrassing, lieverd!). #waarschuwingitssappy
Dit is tenslotte zeker een week om dankbaar te zijn. En aangezien deze hele blog eigenlijk slechts een dagboek van ons leven is, vond ik dat het tijd werd dat ik een paar cheeseball-maar-waar-dingen van de daken schreeuwde. Dat wil niet zeggen dat we nooit ruzie maken (als je gelooft dat ik je een pratend keramisch dier kan verkopen), maar hoewel we verre van perfect zijn, ben ik zo blij dat hij van mij is. Dit is waar ik dankbaar voor ben:
1 – John’s liefde voor Clara en zijn geduld met haar – zelfs als ik op het punt sta gek te worden, is hij mijn rots in de branding. Ik vind het geweldig hoe fantasierijk hij met haar is en ik denk niet dat er iets sexier is dan een kamer binnenlopen en zien hoe je man samen met je dochter een houten broodje klaarmaakt in haar speelkeuken die hij voor haar heeft gebouwd. Of luieren in bijpassende shirts en discussiëren over de voordelen van een tafelzaag versus een handzaag. Heb ik gelijk?
2 – Zijn vermogen om net zoveel van een kleine chihuahua te houden als ik … ook al zei John, toen we Burger adopteerden, dat hij op een buitenaards wezen leek en deed alsof de hond mijn ding zou zijn. Ik denk dat Burger hem dat weekend een pak slaag had gegeven. En dat, mijn vrienden, is een man die zich op zijn gemak voelt met zijn kereldom. Ik zeg je dat het uitlaten van een kleine hond het teken is van een echte man (het kan een goede test zijn voor huwelijksmateriaal voor degenen die nog aan het daten zijn... zal hij zich vermannen en de riem aannemen...?). Er zit geen greintje ik-zal-dat-doen-omdat-het-niet-mannelijk-genoeg-en mensen-zullen-zien in John (waarschijnlijk dankzij het feit dat hij opgroeide met drie zussen) en dat vind ik geweldig over hem. Hij heeft er vertrouwen in. Hij kijkt niet schaapachtig om zich heen. Als de hond naar buiten moet, neemt hij hem mee. Als ik damesartikelen uit de supermarkt nodig heb en hij boodschappen doet, koopt hij ze voor mij. Ik zal niet zeggen dat hij niet bloost en ze op de bodem van de kar verbergt, maar hij krijgt dingen voor elkaar. En ik ben er dol op.
3 – Dat hij mij eerst kuste . Iedereen die ons kent, houdt van dit lekkernij, aangezien ik de luide, extraverte ben en ze zich voorstellen dat ik op hem bespring… wat ook gebeurt – maar hij besprong het eerst. Ja, hij is een man van actie. En hij is verlegen maar zelfverzekerd, wat misschien wel de perfecte combinatie is. En ik moet zeggen dat ik hou van de manier waarop hij zich kleedt. Sommige meisjes houden van gigantisch gebouwde jongens die serieuze hoeveelheden beef jerky kunnen verslinden, maar ik zou niet meer van lange, sukkel en knappe mensen kunnen houden. Toen John een paar maanden geleden dit shirt met deze trui aantrok, viel ik in zwijm. Het zijn kleine dingen zoals zijn liefde voor oude houten kisten of zijn opwinding om een nieuw stuk gereedschap in gebruik te nemen (hij krijgt een glans in zijn ogen als een kind dat een nieuw speeltje opent) die me helemaal duizelig maken. Het is alsof zijn opwinding besmettelijk is. Al dit gepraat wil zeggen: kerel heeft stijl.
4 – Zijn hersenen. Er zijn veel sexy dingen aan mijn man, maar zijn snelle humor is ongeëvenaard en hij maakt me aan het lachen tot mijn maag minstens één keer per dag pijn doet met een spontaan grapje waardoor ik de tranen uit mijn ogen veeg. huilend lachen. Voor iedereen die ons kent, is Johns gevoel voor humor een van zijn meest bepalende kenmerken (samen met zijn slimme brein vol schijnbaar grenzeloze trivia-kennis). Heck, hij is zo slim dat, ook al heeft hij 99% van de tijd het antwoord (of het nu doe-het-zelf of levensgerelateerd is), hij me op de een of andere manier het gevoel geeft dat ik ook mijn deel van de dingen uitzoek. Hoe doet hij dat?! Het is pure schittering. Ook ziet hij er verdomd goed uit met een pompoenzonnebril. Ik bedoel maar'.
het bevestigen van kroonlijsten aan kasten
5 – Zijn toewijding aan mij en onze familie. Hij zorgt ervoor dat we ons veilig, geliefd en gewaardeerd voelen – ik zou eerlijk gezegd niet dankbaarder kunnen zijn. Ik heb in het verleden relaties gehad waarbij het voelde alsof ik die persoon meer achtervolgde of harder mijn best deed dan zijzelf, maar John geeft mij (en Clara) een veilig en gekoesterd gevoel en ik kon bijna huilen als ik erover sprak. Sorry, ik heb jullie gewaarschuwd dat dit vervelend zou worden...
6 – Zijn eeltige, projectminnende handen en zijn lieve glimlach (dit zou kunnen afdwalen naar TMI-territorium, maar hij heeft de beste lippen ooit). #backoffhesmine #putabirdonhim
7 – Zijn bereidheid om mij met nog één ding te helpen en om 's avonds in bed te gaan liggen en te brainstormen over ons volgende project, terwijl ik weet dat hij misschien liever tv kijkt of gaat hardlopen of... je weet wel, vriendelijk wordt... terwijl ik in plaats daarvan over een of ander idee praat. Ik kan niet meer geluk hebben dat hij blij is om elke dag met mij in de loopgraven te zijn. Het is verbazingwekkend dat hij zijn eigen interesses heeft (hij kan trainen en een halve marathon lopen) terwijl hij toch bij ons betrokken blijft en niet afrekent.
Ik denk dat sommige mensen zich afvragen wat voor soort man samen met zijn vrouw een doe-het-zelfblog beheert over verf, stoffen en familie, en mijn antwoord is: een echte man. Ik vind het geweldig dat hij voor Clara een poppenhuis kan bouwen en onze hele website kan coderen en zelfs een kaartspel voor ons gezin heeft gebouwd – hoewel hij geen achtergrond in dat soort dingen heeft. Hij ontdekt dingen terwijl hij bezig is en hij is niet bang om erin te springen en nieuwe dingen te leren. En ik vind het geweldig dat hij niet bang is om mijn hersenspinsels over het versieren in te brengen in plaats van te zeggen dat jij de meisjesachtige dingen doet en dat ik het bij het elektrische gereedschap blijf houden. Hij geeft me echt het gevoel dat we een team zijn en dat we er samen in zitten, en als gevolg daarvan voelt ons huis als ons. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik zoveel geluk heb gehad. Ik beloof dat ik hem niet heb gehypnotiseerd of zoiets.
Kortom: hij is degene. Mah man. En hij maakt me gelukkiger dan bijen die fietsen (en daar word ik best blij van). Gefeliciteerd met je 31e verjaardag, schat! Bedankt voor alles en nog wat.
En zo eindigt mijn liefdesfeest voor el hubbo. Waar zijn jullie dankbaar voor? Zijn er verjaardagen bij jou thuis? Wie krijgt wat?
UPDATE: John heeft het bericht ontdekt! Eindelijk! Nadat ik een project in de kelder had gedaan, foto's had geüpload en een video had bewerkt (terwijl ik hevig zweette achter de computer). Hier is zijn reactie .
Psst- Wil je meer lovey-dovey-posts? We hebben er hier een aantal. En voor degenen die zich afvragen hoe we decoratiegeschillen oplossen, hier is een bericht daarover voor jou.
