Sinds vandaag wonen we al zes maanden in ons huis. En al die tijd hebben we je nooit formeel aan Bart voorgesteld. Wat onbeleefd van ons.
Bart, ook wel Black Bart de houtkachelinzet genoemd, is niet te missen in onze keuken. We weten dat de vorige eigenaren veel gebruik van hem hebben gemaakt (hoewel ze ons waarschuwden dat hij het huis behoorlijk rokerig maakte en veel nabijgelegen oppervlakken bedekte met fijn zwart stof). We waren altijd van plan om hem onderweg te vervangen als we hopelijk onze open haard ombouwen tot een dubbele open haard (waarvan zowel vanuit de woonkamer als vanuit de keuken kan worden genoten).
Maar Clara heeft ons iets eerder tot actie aangezet. Kijk, de boon is gewoon te geobsedeerd door Bart. En de potentiële schade voor Clara dankzij een gloeiend hete houtkachel van meer dan 30 jaar oud heeft altijd opgewogen tegen de mogelijke voordelen. Dus hoewel we midden in de winter verhuisden, hebben we hem niet één keer aangestoken. En Clara nog steeds vindt de scherpe metalen randen van Bart vreemd fascinerend, hoe vaak we ook nee zeggen of haar omleiden met speelgoed/de hond/krankzinnige dansbewegingen, etc.
Alle grapjes terzijde: we kennen veel mensen die van houtkachels houden (zelfs mensen met kinderen), maar Bart werkte gewoon niet voor onze familie. We konden niet blijven ontkennen dat hij echt (en vreemd genoeg) een Clara-magneet was, en nadat ze er ooit in slaagde de kacheldeur open te krijgen en haar hand in het roet te krijgen voordat we haar weg konden trekken, waren Sherry en ik het officieel beu dit scherpe en vuile metalen monster dat we niet eens gebruikten.
Niemand die overhaast handelt (je kent ons, we analyseren het liefst te veel tijdens het zomen en krabben), eerst overwogen we om de deuren op slot te doen met een kindveilig slot, schuimkussentjes op de kleine delen toe te voegen en hem zelfs af te sluiten met babyhekjes of een soort zelfgemaakt blokkade-apparaat. Maar uiteindelijk beseften we dat het bouwen van alles, afgezien van een gracht rond iets dat we niet gebruikten en al gepland hadden om te vervangen, meer dan een beetje gek leek. Met andere woorden: het was tijd om afscheid te nemen van Bart. Daar hebben we dus wat vertrouwen van geleend Layla en Kevin 's open haard make-over en besloot gisteren onze keuken een Black-Bart-ectomie te geven (maak je geen zorgen, we zullen hem niet weggooien - Bart zal voortleven, maar daarover later meer).
Toen het ging om het verwijderen van de hele houtkachel, wist ik niet echt waar ik moest beginnen. En dit was een van de weinige keren in mijn leven dat Google geen hulp bood. Dus tijdens Clara’s middagdutje (om niet het slechte voorbeeld te geven door haar te beschimpen) begon ik gewoon aan dingen te trekken. Gelukkig voor mij wrikten de flitsen aan de zijkanten gemakkelijk weg. Zozeer zelfs dat ik enigszins verrast ben dat Clara het nog niet door heeft. Jawel.
Ik ontdekte dat er maar een klein beetje lijm zat die de drie stukken dun op hun plaats hield (waardoor de kachel er aan alle kanten vlak uitzag).
Het enige twijfelachtige moment was toen ik aan één kant een aantal draden blootlegde en bang was dat er wat elektrisch werk aan de hand was. Gelukkig realiseerde ik me al snel dat ze gewoon waren aangesloten op een ventilator aan de achterkant van het apparaat, dus ik hoefde helemaal niets los te koppelen (ik hield alles gewoon vast en verwijderde het allemaal samen). Opluchting.
Nu alle kanten van de kachel zichtbaar waren, was de enige plek waar ik hem vast aan het huis kon zien, precies hier bovenaan. Het leek vastgeschroefd te zijn aan een ventilatieopening die omhoog kronkelde in de schoorsteen. Dus ik dacht dat ik zou proberen dat uit elkaar te halen en er het beste van te hopen.
Het goede nieuws was dat mijn vermoeden juist was: die bouten waren de enige dingen die de baby op zijn plaats hielden. Het slechte nieuws was dat de bouten heel moeilijk los te krijgen waren. Oké, slechts één van de vijf was dat (de bovenkant van die bout was zo zacht dat mijn sleutel er moeite mee had hem vast te pakken). Oh en had ik al gezegd dat de ruimte krap was? Mijn magere vrouw probeerde de boel te redden, maar ze heeft ook kortere armen, dus helaas... geen dobbelstenen.
Maar ik bleef doorgaan (en Sherry bleef het proberen alsof haar armen met de seconde groter werden). En nadat we onder de as zaten en een paar knokkelschaafwonden hadden opgelopen, kregen we Bart volledig los van de ventilatieopening. Ta dah!
Oké, dus het was minder een parmantige ta-dah! en meer een grommende ohmygoodness omdat dat beest ZWAAR was. Maar zoals je kunt zien, zijn we erin geslaagd Bart uit de open haard te schuiven en op een stuk oud karton te schuiven (waardoor we het hele verdomde ding uit de weg konden schuiven). Dus onze open haard zou hieruit kunnen gaan...
…hierop:
Toegegeven, het is niet de mooiste voor en na. In feite ziet de after er in zekere zin lelijker uit... ondanks het feit dat ik mijn Assepoester aan heb en de binnenkant ervan heb geschrobd met wat warm water en milde zeep:
Sherry wilde echt degene zijn die dit beest helemaal in haar eentje zou uitlachen (korte armen zijn verdomd), dus liet ze me de boel boenen terwijl ze mokkende schuine strepen maakte en gênante foto's maakte. Ik trek dat gezicht om twee redenen. 1) omdat het roeterige schoonmaakklusje behoorlijk smerig was, en 2) omdat ik me realiseer dat een foto van mij in mijn gymbroekje op de middelbare school op internet zou belanden. Ja, je bezit ze nog steeds en past er nog steeds in... soort van.
Even terzijde, Bart verblijft momenteel in onze eetkamer (waar Clara zelden komt), wachtend tot hij op de craigslist of op een andere manier wordt gedoneerd (ik ben er nog niet achter of een Big B voor iemand iets waard is, maar we zullen de craigslist-link als hij daar terechtkomt).
En hopelijk hebben we binnenkort een mooiere versie van onze open haard om te delen. Onmiddellijke plannen hiervoor zijn onder meer het schilderen van de vuurhaard in een donkere houtskoolkleur om het gebeitste bakstenen interieur gelijkmatig te maken. En dat zal waarschijnlijk snel worden gevolgd door het schilderen van de baksteen en de schoorsteenmantel. Spoiler alert: we neigen naar helder glanzend wit (we zijn van plan om wat kleur op de keukenmuren te brengen, dus een witte open haard zou een mooie tegenhanger moeten zijn). Maar we zullen al die schilderdetails onderweg delen.
In de toekomst zijn we ook van plan om de make-over van de open haard nog een stap verder te brengen – misschien door hem uiteindelijk te betegelen, de mantel te versterken of zelfs helemaal tot aan het plafond in te kaderen om hem meer hoogte te geven. Om nog maar te zwijgen van het hele dubbelzijdige plan. Maar al dat toekomstige haardgedoe is op dit moment nader vast te stellen. We moeten gewoon zien waar we terechtkomen. Oh, en Sherry wilde dat ik vermeldde dat ze die grote ronde lijmvlek had afgeschraapt die je op de foto hierboven net buiten de linkerbovenhoek van de vuurhaard kunt zien. Ondanks hoe gemakkelijk het metaal eraf pelde, kwam de gomachtige lijm niet zo gemakkelijk van de steen. Dus ze kreeg een en al ninja op die klodder en gebruikte uiteindelijk een exactomes om het in stukken te snijden.
Hebben jullie een houtkachel of een andere inbouwhaard verwijderd? Was Google verrassend nutteloos? Heeft iemand een kind dat net zoveel van zijn houtkachel houdt als die van ons? Denk je dat Big Bart de moeite waard is om op Craigslist te plaatsen of moeten we hem doneren aan de Habitat For Humanity ReStore?
Psst- We delen een leuke, functionele en betaalbare kinderkunsthoek op BabyCenter Vandaag.
