Vorige week gebeurde er iets groots: mijn ouders verkochten het huis waarin ik ben opgegroeid.
Ze zijn dit al een tijdje van plan, dus het is geen schok of zo. Het is ook niet zo deprimerend als het zou kunnen zijn, aangezien ze het verkopen zodat ze naar Richmond kunnen verhuizen (op dit moment zijn ze ongeveer twee uur rijden in Noord-Virginia). Mijn ouders zijn allebei met pensioen en zijn al een tijdje van plan om te gaan inkrimpen. Ze kozen voor Richmond om verschillende redenen, waaronder dat vier van hun vijf kleinkinderen hier wonen. Dus al met al zijn we erg blij met het nieuws.
Maar er is nog steeds iets belangrijks aan de afsluiting van dit specifieke hoofdstuk, dus sta mij toe even sentimenteel te zijn.
Mijn ouders zijn in 1979 naar dit huis verhuisd (vergeef de niet zo mooie winterfoto hierboven). Het was destijds een nieuwbouwwoning en zij waren – samen met mijn twee oudere zussen – de eerste (en tot nu toe enige) bewoners. Als je het bijhoudt, is dat twee jaar voordat ik aankwam, wat betekent dat dit het huis is waar ze mij (en later mijn zusje) naar huis brachten nadat we waren geboren. U kunt zich dus voorstellen dat er veel is gebeurd in dit huis in de 32 jaar dat zij het in bezit hadden. Waaronder dat mijn moeder jaarlijks foto's van ons maakt op de veranda tijdens de eerste schooldagen en voor onze verjaardagen (let op het zelfgemaakte spandoek dat op de stormdeur achter mij is geplakt).
Toen we begin vorige maand hoorden dat ze een koperscontract hadden aanvaard, hebben we van de eerste gelegenheid gebruik gemaakt om daar nog een laatste keer samen te komen voor een familieportret. Mijn zus Emily bracht zelfs een eerbetoon aan de traditie van mijn moeders verjaardagstekens, waar we naast konden poseren. Hier zijn de originele zes Petersiks (ook bekend als de Petersix)…
het verwijderen van een dek verf
…en nu met onze uitgebreide familie van echtgenoten en kinderen (kun je zien dat het GIETENDE regen was tijdens deze opnames – gelukkig wist mijn schoonbroer, de professionele fotograaf, hoe hij ermee om moest gaan).
Naast deze foto's wilden mijn zussen en ik dit grote moment eren met een cadeau. Na een paar dingen besproken te hebben, besloten we om ze een tekening of schilderij van het huis te laten maken. Ze hebben er al een pen- en inktschets van, dus (dankzij enkele suggesties van jullie op Twitter) hebben we een schilderij van hun voordeur gekregen van de kunstenaar Kal Barteski (ze noemt haar serie T+A – klein en geweldig). Dus stuurde ik Kal deze foto van de deur…
En een paar weken (en $ 100,- verdeeld over mij en mijn broers en zussen) later arriveerde dit. Klein en geweldig inderdaad.
een badkuip ontstoppen
Het is eigenlijk 5 x 7″, dus dat is het niet Dat klein. Kal schildert ze op dun perkamentpapier met uienhuid, waardoor het er een beetje golvend en gestructureerd uitziet. In eerste instantie was ik er een beetje van geschrokken, maar toen ik las dat ze het doet zodat je schilderij echt op originele kunst lijkt – en niet op een afdruk of een replica – vond ik het heel charmant.
Het uienhuidpapier is ook doorschijnend, dus nodigt ze mensen uit om haar schilderijen op gekleurd papier of patroonpapier te matteren om ze aan te passen en nog meer textuur toe te voegen. We vonden het leuk om een paar kleuren en patronen eronder uit te proberen, maar uiteindelijk kozen we voor de eenvoudige route en plaatsten we het op wit karton, omdat we dachten dat mijn ouders dat het leukst zouden vinden.
Deze week hebben we het eindelijk aan mijn ouders gepresenteerd en ze vonden het geweldig. Woehoe!
Oh, en aangezien sommigen van jullie misschien nieuwsgierig zijn: mijn ouders hebben veel geluk gehad bij de verkoop van hun huis. Voordat het officieel op 1 maart op de markt werd gebracht, hadden ze eind februari een preview en die persoon deed ter plekke een acceptabel bod. Niet slecht toch? Omdat het iets sneller gebeurde dan wij allemaal hadden verwacht (inclusief henzelf), hebben ze ongeveer zes weken voordat ze officieel hun nieuwe huis in Richmond kunnen betrekken. In de tussentijd stuiteren ze rond tussen hun strandhuis in Delaware, het huis van mijn zus in Noord-Virginia en het huis van mijn zus hier in Richmond. Maar we kunnen niet wachten op de dag dat ze onze stad officieel hun thuis mogen noemen.
Psst- De babyproofing-avonturen gaan verder op BabyCenter waar wij delen hoe we een gigantische wandspiegel in onze slaapkamer verankerden (gelukkig was het geen rocket science).
